رامينا نيوز

Dîwana (Danên Bi çêja peyva destpêkê) ya helbestvan Kemal

Necim, ne danên rojê û ne jî danên beravêtî ne, lê danên

helbestên evînê, bêrîkirinê, tenahiyê û dilbijînê ne.

Ji xwe navê pirtûkê, navê helbesteke dîwanê bi xwe ye:

Danê Helbestê

Pelika spî di bêrîka min de xav bûye..

Serê çend mehan e, li peyva destpêkê

digerim…

Danê Evînê

Cara pêşî ku min bîra te bir,

Ne danekî rojê bû

Nejî şev bû

Danek heye, baran mîna meqamê nehawendê, nerm

dibare

û li ser keviya penceryê stranên

Germ şîn tên…

Helbestvan bi ximava qelema xwe xemgînî û mixabiniya

li ser sawêrên xwe, bi zimanekî şayîk bi gewde dike û

xwîner li dilnizmiya xwe daqûl dike:

Ji ber ku helbestvan im, ji min weye dikarim

navekî li vê harbûnê bikim.

Yan dê deryayê xwînê bi helbestekê

Biqelişînim…

Rêzdar Necim êş û tirsa ji derbaskirina hûrgiliyan kom

dike û bi nîşaneyan derdibirîne, xwîner jî di rewşeke

wiha de li pêşberî bihnkişandina peyvan dihêle, her ku

pê re dibe yek, bêhtir asoya helbestê dinase:

Ewlehî

Wêneyên te,

Ev çend sal bûn min bi şîfreyekê dirêj di nava

wêneyên xwe de veşartibûn

Ew hemû li ber bayê azadiyê ketin..

Wêneyên te li ber bayê azadiyê bêvirî

Man….!!!

Necim bi wêneyekî helbestî û mîna ava heyatê zelal, bi

lêhûrbûna derveyî xwe ramên xwe radixe:

Çarenûs

Her şev berî ku razê

Mîna pûtekî li ber televisyonê rûdinê

Çarenûsa xwe ya sibê,

buhayê nan

û rewşa bayê…..azadiyê

Hîn dibe….!!!

Bi ponijîna mîna leza şîmaqekê, Necim helbest hûnaye û

tevî kurtbûnê, mirov jiyaneke bi rengê evînê hîs dike:

Destnivîs

Bi nivîsekî evîn hêsantir tê axêftin,

Her ku derî li dîdarkê digrim, ji xwe re

dibêjim;

xwezî min bi nivîsekî xatir jê xwestiba.

Tevî valahiya di malikan de, bi nimandinên lihevhatî

hemahingiyek di navbera watedayînan de heye, ji lewma

ji xwîner tê xwestin ku birame da ku dagire, ji ber ku

beşek ji malikê di hinavên helbestvan de veşartî maye:

…..

Paşê, ezê matmayî bimînim, mîna te..

û ezê pir poşman bibim…

…pir…mîna te…!!

Çawa ku serlêderên ziyartan hêviyên xwe qut nakin û

dixwazin benikan bi hev ve girêbidin, helbestvan jî li êş û

bendewariyên penaberan dadigere:

Penaber

Mîna terîşeke bi dara miradan ve girêdayî li ba

dibû..

Bêdeng û pêjin û behitî bû..

Rêyên xwe mîna derwêşan li aliyan belav kirin..

Dê jêre li welatekî bigerin..

Lê hemû rê, westiyayî, bê welat, vedigeriyan

ber lingên wî..

û ew her mîna terîşeke bi dara miradan ve

girêdayî

Bêdeng û pêjin û behitî li ba dibû..!!

Keyferata salan, helbestvan bi telesima kenê azadiyê

aşkere dike û dukela bi pencereya reş ve, bi naziya

tiliyên xwe ji pêşçavan dibe:

Kenê Min Dike Azad Bibe

Nêzî azadiyê me..

Dikim azad bibim,

Hew maye vê siyê ji laşê xwe bibirim,

Dikim azad bibim

Hew maye pencereya vê zindana tarî ji kenê

xwe re vekim

Helbestvan bi şayikbûna malikan, bala xwîner dibe ser

derdê dayika şehîd û vegera li warê xwe Efrîn. Bi

hostatiyeke wiha hatiye nivîsandin ku qelem jî li ber jana

dilê wê dayikê, koraniyê bi çavên xwe de tîne.

Xwîner bi vekirina girêkên peyvan ve mijûl nabe, bi qasî

ku bi lêgerîna li awazeke layiqî ritma serpêhatiya vê

helbestê, dibile:

Dayika Şehîd

Ne çûye ne jî hatiye

Laşê wê mîna pûtê xwedawendekê li wir

maye…

Dê sibê, yan rojeke ji sibê zûtir kulîlkên binefşê

li ber lingên wê bibişkuvin,

Ji xwe ew ne çûye nejî hatiye,

Lê sibê yan rojekê ji sibê zûtir ku hûn

vegeriyan,

dê li ber serê her şehîdekî xwedawendeke bi

binefş bibişkuve..

di dawiyê de dibêjim, rast e helbestvan bi zimanekî sade,

hêmin û hîmên avakirina helbestê dîwana xwe kire mala

me, lê çawa ku birînên "Zeytûn sor e" nayên hev, bi çend

şîrove û nêrînan perde li veçirandina hestên helbestvan

jî, nayê kişandin.

-Pirtûk: Danên Bi Çêja Peyva Destpêkê

-Helbestvan: Kemal Necim

-Ji weşanên: Komîteya Wêjeyê ya Rojavayê Kurdistanê-

2020

-Berg û design: Stêr Design

-Wêneyê bergê: Hunermend Azad Hemê